Om de be-teken-is van de doop te begrijpen, (de doop is een teken, wil laten zien dat God zich aan mensen verbindt) moeten we de Bijbelse lijnen van het verbond van God met de mens, die door het Oude en het Nieuwe Testament heenlopen, goed begrijpen. De Bijbelse doop is geen teken van onze keuze voor God, maar van Gods keuze voor ons, zo lezen we in de Bijbel. De doop verwijst naar het heilswerk van God in Christus. We worden in Gods naam gedoopt, niet in of op onze eigen naam.

Weten wij als kerkelijke gemeente nog wel wat dopen precies betekent? Waar verwijst het naar? Waar is het een teken van? Ik denk dat veel christenen niet voldoende begrijpen wat de grote lijnen in de Bijbel zijn over de doop. Laten we daar de komende doopdiensten met elkaar naar kijken.

Schriftlezing : Genesis 15 : 7-11, 17-18a en 17 : 1-13 en 23-27 (NBV)

Na de preek zingen we met lied 502:

In het water van de doop, zien wij hoe God zelf belooft,

dat zijn naam voorgoed aan ons verbonden is.

Uit het water van de doop, putten wij geloof en hoop,

dat Gods trouw en liefde blijvend is.

God is trouw, Gods trouw is blijvend, wat betekent dat?

Bij de doop gaat het om Gods trouw. Daarom wordt in de Bijbel de relatie tussen God en mens heel vaak vergeleken met een huwelijk, met een huwelijksrelatie, met een huwelijksverbond. God zegt ‘ja’ tegen jou, daar is de doop het teken van, en jij zegt ‘ja’ tegen God, daar is de openbare belijdenis het teken van. Nu is er wel een verschil tussen het verbond van God met mensen en de verbonden van mensen met elkaar. Een verbond van twee mensen, zoals een huwelijk, is een verbond tussen twee gelijkwaardige partners. Maar het verbond tussen God en mens is dat niet. Het verbond met God is wel tweezijdig in uitwerking, maar wordt éénzijdig –van de zijde van God – aangegaan.

Dat zien we zo mooi in dat verhaal van Abram in Genesis 15. Daar moet Abram een driejarige koe, een geit en een ram midden doorsnijden en deze helften uit elkaar leggen, zodat er een soort straat van bloed ontstaat. Zo werd vroeger een verbond gesloten. Zo werd vroeger een verbond ‘gesneden’ kunnen we ook zeggen. Want dat is de Hebreeuwse uitdrukking voor het sluiten van een verbond. En dat verwijst naar dat snijden van die dieren in stukken. Maar waarom sneed men bij een verbondssluiting altijd dieren in stukken? Nou, als twee koningen van twee landen een verbond wilden sluiten –bijvoorbeeld een niet-aanvalsverdrag – dan kwamen die twee koningen samen, sneden dieren in stukken en liepen dan samen tussen die stukken door. Ze zeiden daarbij: ‘Zoals de stukken van deze dieren bij elkaar horen, zo horen wij bij elkaar; en als één van ons het verbond verbreekt, dan gaat die koning (en zijn land) ook in stukken. Met andere woorden: ze verbonden zich met hun leven aan elkaar. Het bloed van de dieren verwijst daarnaar. Want bloed is leven. Zij werden daardoor als het ware ‘bloedsbroeders’. En wat gebeurt er nu bij Abram? We hebben het gelezen. Abram wacht en wacht op God, de andere verbondspartner, totdat Hij komt, zodat –zo dacht Abram – ze samen tussen die stukken door zouden kunnen gaan en zo hun verbond zouden sluiten. Maar nee, zo gaat het niet. God komt wel, maar God gaat alleen als een vuur tussen de stukken door. God alleen. God zegt alleen ‘ja’, als Eerste en Enige. En dan staat er: ‘Op die dag sloot de HEER een verbond met Abram.’ God zegt daarmee: ‘Ik ga alleen tussen die stukken door, Abram. Ik alleen sta met mijn leven garant voor ons verbond. Niet alleen als Ik het zou verbreken –wat natuurlijk uitgesloten is, dat zal nooit gebeuren – maar ook als jij het verbreekt hoef jij niet in stukken, hoef jij niet te sterven, maar zal Ik mijn leven geven. En dat is ook gebeurd.

Hoe vaak hebben mensen niet het verbond verbroken? Maar in Jezus Christus gaf God Zijn Zoon, omdat Hij wereld/mensheid lief heeft. Zijn leven ging in stukken om het verbond tussen God en mens weer te helen. Ook al schenden wij vaak het verbond met God, God herstelt dat weer: éénzijdig. Door het bloed van Christus werd het verbond hersteld en vernieuwd. Hij gaf zijn bloed, zijn leven. Zegt Jezus het niet zelf bij de instelling van het avondmaal? ‘Deze beker is het nieuwe verbond in mijn bloed’ (1 Kor. 11:25). En dáár is de doop nu het teken van. Want het teken van de doop verwijst naar de dood en opstanding van Jezus Christus, waardoor het verbond tussen God en mens weer wordt hersteld. De doop kan er dus nooit een teken van zijn, dat jij iets doet, maar alleen dat God iets doet. Je wordt gedoopt, als mens onderga je passief wat God aan je doet. Het is dus niet een teken van jouw keuze voor God, maar van Gods keuze voor jou, Hij wil zich aan jou verbinden. Bovendien krijgt Abram een nieuwe naam: Abraham. Hij mag een nieuw mens zijn. Dat was ook de functie van de doopnaam : je mag een nieuw mens zijn, met een nieuwe naam. En met die nieuwe naam verbindt God je met zijn eigen Naam. Dit ‘verbinden’ herinnert weer aan het verbond, het aan elkaar knopen.

Het gaat bij de doop dus om het herstel van het verbond. Om de verzoening dus. En dat is gebeurd door het bloed van Christus dat vergoten werd. Alleen zijn bloed reinigt van zonden en verzoent ons met God. En God doet dat in Christus, voor ons, aan ons, toen wij nog zondaars waren.

Daarom dopen we in onze gemeente ook de kinderen. Maar er zijn mensen die zeggen : die kinderdoop, die staat toch niet in de Bijbel?’ Dan moeten we wel de hele Bijbel erbij nemen. Dan moeten we niet alleen naar het Nieuwe Testament kijken, maar ook naar het Oude. In Matteüs 28:19 lezen we de opdracht tot dopen: ‘Gaat dan heen, maakt alle volken tot mijn discipelen en doopt hen in de naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest’. Het woord ‘volk’ is in de Bijbel een zogenaamd inclusief woord. Het omvat (groot)ouders en (klein)kinderen. Het is te vergelijken met het woord ‘familie’ of ‘huisgezin’. Vergelijk Joël 2:16, waar ook gesproken wordt over een reiniging: ‘Breng het volk bijeen, laat heel Israël zich reinigen. Breng de oude mensen tezamen, verzamel de kinderen, ook de kleintjes aan de borst.’ Omdat Matteüs het evangelie schrijft voor de Joden, denkt hij hieraan bij de woorden ‘maakt alle volken tot mijn discipelen en doopt hen.’ Want voor de Joden is ‘volk’ zonder kinderen ondenkbaar. Bovendien is deze doop in het Nieuwe Testament natuurlijk niet zo maar uit de lucht komen vallen, net zo goed als het Nieuwe Testament zelf niet zomaar uit de lucht is komen vallen. Het Nieuwe Testament wordt begrepen vanuit het Oude Testament. Leerde Jezus het de Emmaüsgangers niet zelf, toen Hij met hen meeliep: ‘Moest de Christus dit niet lijden? (…) En Hij begon bij Mozes en bij al de profeten en legde hun uit, wat in al de Schriften op Hem betrekking had.’(Luk. 24:26). ‘Mozes en de profeten’. Zo werd het Oude Testament genoemd in die tijd. Mozes, dat is de Tora (Genesis tot en met Deuteronomium) en de profeten, dat zijn de boeken Jozua tot en met 2 Koningen en de profeten. Dus Jezus legt zichzelf uit vanuit het Oude Testament. Dat kan niet anders, want het Nieuwe Testament was er toen nog niet. Maar dan moet toch zeker ook de doop, die naar Hem verwijst, uitgelegd worden vanuit het Oude Testament?

Al de beloften uit het Oude Testament gelden nu ook voor de kinderen, zegt Petrus in Handelingen 2(:38-39): ‘Keer u af van uw huidige leven en laat u dopen onder aanroeping van Jezus Christus om vergeving te krijgen voor uw zonden. Dan zal de heilige Geest u geschonken worden, want voor u geldt deze belofte, evenals voor uw kinderen en voor allen die ver weg zijn en die de Heer, onze God, tot zich zal roepen.’ En wat is daar dan het teken van, van die beloften? Kijk maar weer naar het Oude Testament, naar Abram. Hij was ook een heiden. Maar God sloot zijn verbond met Abram en als teken daarvan moest Abram zich besnijden. De eerste besnijdenis was dus een volwassen-besnijdenis. En daarbij kreeg Abram ook een nieuwe naam: Abraham. Net zo gaat het in het Nieuwe Testament bij de eerste heidenen uit de volken. Zij worden volwassen gedoopt en krijgen een nieuwe naam, een doopnaam. Maar Abraham moet daarna steeds ook zijn kinderen besnijden. Niet pas als ze volwassen zijn en in God zijn gaan geloven, maar al op de 8^e dag. (tegenwoordig is bekend dat een kind precies op de 8^e dag een bovennormale hoeveelheid bloedstollingselementen heeft, zodat juist op die dag een bloeding sneller stopt.) In dezelfde lijn ging het ook in het Nieuwe Testament, beter genoemd ‘het Nieuwe Verbond’. En het is ondenkbaar dat in dat Nieuwe Verbond tussen God en mens niet ook de kinderen meegenomen werden. Dat kwam gewoon niet bij hen op. Dus ook die werden gedoopt, net als de kinderen van het Oude Verbond werden besneden.

We kunnen trouwens in plaats van ‘het Nieuwe Verbond’, beter spreken van ‘het Vernieuwde Verbond’. Want er zijn geen twee verbonden die God sluit: een oud verbond met Abraham en een nieuw verbond met de gelovigen in Jezus Christus. In Christus wordt het oude verbond met Abraham vernieuwd, door Christus hersteld, zou je beter kunnen zeggen. Er wordt een extra knoop gelegd. En wel zodanig, dat het zich ook weer uitstrekt tot alle mensen. Daarom is er een parallel tussen besnijdenis en doop. Ze hebben allebei dezelfde betekenis. Nee, wij zouden niet meer zeggen: ‘De doop is in de plaats gekomen van de besnijdenis’ zoals dat in de Heidelberger Catechismus/oude doopformulier staat. Dat geeft te veel ruimte voor de plaatsvervangingstheologie, dat wil zeggen de gedachte dat de gemeente in de plaats is gekomen van Israël. Nee, besnijdenis en doop zijn er nog beide, maar hebben wel dezelfde betekenis. Je doop, je besnijdenis, betekent: Wat God betreft, hoor je er bij. God zegt ‘ja’ tegen jou; nu jij nog. In Kolossenzen 2:11-13 worden doop en besnijdenis op elkaar betrokken. Daar wordt gezegd tegen de gemeente: ‘In Hem [in Jezus] bent u ook besneden, niet door mensenhanden, maar met de besnijdenis van Christus (…). Toen u gedoopt werd bent u immers met Hem begraven, en met Hem bent u ook tot leven gewekt (…). U was dood door uw zonden en door uw onbesneden staat, maar God heeft u met Christus levend gemaakt toen Hij ons al onze zonden kwijtschold.’ Ziet u hoe de verbanden worden gelegd met doop en besnijdenis? En zoals je maar één keer besneden kúnt worden, zo kun je ook maar één keer gedoopt worden. Ik zei het al, de dooppraktijk van het Nieuwe Testament komt niet uit de lucht vallen. We zagen al de parallellen in het Oude Testament.

Bovendien dachten ze in de Bijbelse tijd helemaal niet zo individualistisch als wij, maar veel collectiever. Hoe vaak lees je niet: ‘Hij en zijn hele gezin werden gedoopt’ (Hand. 16:15, 33; 18:8; 1 Kor. 1:16). Dan kun je natuurlijk zeggen, ja, dat waren alleen degenen die geloofden. Ik geloof er niets van. Er staat van Lydia namelijk in Handelingen 16:14 (NBV): ‘de Heer opende haar hart, voor de woorden van Paulus.’ Dat wil zeggen dat Lydia tot geloof kwam, maar dat wel haar hele huisgezin werd gedoopt, zij en haar huisgenoten, wat toen de normaalste zaak van de wereld was. De kinderen werden probleemloos gedoopt en tot de gemeente gerekend op grond van wat ze allang vanuit de besnijdenis kenden en wat bij de proselietendoop gebruikelijk was (daarover later meer). Ze zouden er niet eens opkomen om het anders te doen. Vanmiddag is er de SIEN dienst, anders begaafden/verstandelijk gehandicapten staan centraal. Als het belijden van het geloof van de persoon zelf voorwaarde is of men gedoopt mag worden, mogen dan mensen met een ernstige verstandelijke handicap niet gedoopt worden? Je I.Q. /mate van geloof is toch geen voorwaarde om tot de gemeente van Christus te mogen behoren? Op basis van Gods trouw en Gods verzoenings-werk in Christus, mogen we op het geloof van de ouders, van de gemeente, de kinderen van de gemeente dopen. Zoals de kinderen besneden werden op het geloof van Abraham.

Op die dag sloot God een verbond met Abram, later ook met zijn nakomelingen, kinderen en slaven. Een eenzijdige verbondsluiting met tweezijdige uitwerking. Abram zal toen niet hebben begrepen wat er gebeurde. Later ontdekte hij dat als hij ontrouw was, God trouw bleef. De besnijdenis was voor Abraham teken en zegel van Gods trouw. Met vallen en opstaan is Abraham met God gaan leven, het verbond gaan houden. Op deze dag sluit God een verbond met Levi. Een eenzijdige verbondsluiting, met tweezijdige uitwerking. Levi begrijpt nog niet wat er gebeurd is. Later zal hij ontdekken dat als hij ontrouw is, God trouw blijft. De doop is voor Levi een teken en zegel van Gods trouw. Met vallen en opstaan zal hij hopelijk met God gaan leven, het verbond houden. Korter of langer geleden sloot God met ons een verbond. Verbond dat net als bij Abraham en Joel en Petrus ook geldt voor onze kinderen. Een eenzijdige verbondsluiting met tweezijdige uitwerking. We begrepen toen niet wat er gebeurde, toen we werden gedoopt. Later ontdekten we dat als wij ontrouw zijn, God trouw blijft. De doop is voor ons een teken en zegel van Gods trouw. Met vallen en opstaan leven we met God, proberen we het verbond te houden. Maar ook als je nooit bent gedoopt, nooit een verbond met God hebt gesloten. Ook dan mag je weten dat God jouw liefheeft, uit liefde zijn Zoon heeft gegeven. Denk er eens over na of jij ook met God wilt leven.

In het water van de doop, zien wij hoe God zelf belooft,

dat zijn naam voorgoed aan ons verbonden is.

Uit het water van de doop, putten wij geloof en hoop,

dat Gods trouw en liefde blijvend is.

Floris den Oudsten v.d.m.
predikant Gereformeerde Kerk Enter 

Twee thema-avonden over de doop

In het najaar stond er al een thema-avond op het programma, maar dat was lastig te plannen i.v.m. mijn afwezigheid door het volgen van de KPV. Maar wat het in het vat zit… Daarom hoop ik nu in mei de thema-avond te organiseren, samen met Margret Oplaat van de herstructureringscommissie. En dan niet één thema-avond, maar gelijk twee thema-avonden. En dan niet op één avond, maar gelijk op drie avonden. Zodat als je bijvoorbeeld op dinsdag niet kan, je misschien wel op een andere avond kan… Het wordt een tweeluik over de doop.

Thema-avond 1 : de doop en jij

dinsdag 7, woensdag 8 en donderdag 9 mei

We beginnen met het schilderij van Rembrandt over de thuiskomst van de jongste zoon uit Lukas 15. Daar beginnen we ook altijd de doopcatechese mee. We zoeken uit wat dit schilderij en het verhaal uit Lukas 15 vertelt over wie wij zijn. Wie ben ik dat ik gedoopt moest worden?

Daarna inventariseren we met elkaar onze vragen bij de doop. De doopcatechese beginnen we bijvoorbeeld met de vraag ‘Houd God evenveel van gedoopte als ongedoopte kinderen?’ Zo ja, waarom dopen we dan nog? Zo nee, is de doop dan zaligmakend. Welke vragen heb jij bij de doop?

Thema-avond 2 : de doop en God

zondag 12, maandag 13 en dinsdag 14 mei

We zetten ons gesprek over de doop voort aan de hand van het doopformulier. We zullen ontdekken dat dit formulier een heel beknopte samenvatting is van hoe de Bijbel, zowel Oude als Nieuwe Testament, spreekt over de doop in relatie met God.

Daarna bespreken en zingen we met elkaar het liep “Doop” van Sela. Want je kan heel veel zeggen over de doop, het beste is om er van te zingen!

Het is ons verlangen dat door deze twee thema-avonden we (nog meer) leren onze doop te verstaan. We ons (nog meer) verwonderen over Gods liefde gesymboliseerd in onze doop. Met een knipoog naar de Paaspreek over het Paaseffect, wat is jouw doopeffect? Wat betekent het voor jou dat jij gedoopt bent, dat jouw (klein)kinderen gedoopt zijn? Wat betekent het voor ons als gemeente van Christus dat onze kinderen worden gedoopt in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest?

U/jij bent van harte welkom bij het tweeluik van de doop. Omdat de beide avonden op elkaar aansluiten en met elkaar zijn verweven, is het sterk aan te bevelen om zowel thema-avond 1 als thema-avond 2 bij te wonen.

Om zoveel mogelijk mensen een kans te geven en om de groepsgrootte per avond te beperken, zodat we goed naar elkaar kunnen luisteren, zijn er drie data voor thema-avond 1 en drie data voor thema-avond 2.

Op lijsten in de hal van de kerk kan je aangeven wanneer je hoopt te komen. Zet je naam bij één van de data voor thema-avond 1 en bij één van de data voor thema-avond 2. Je kan ook altijd even mailen of bellen met ondergetekenden wanneer je hoopt te komen.

De avonden beginnen allemaal om 20.00u in Ons Centrum, om 21.30u ronden we af.

Margret Oplaat (herstructureringscommissie) en dominee Floris den Oudsten

p.s.

Voor wie zich er nog meer in wil verdiepen, is er een boekje wat mij heel erg geholpen heeft om helderheid te krijgen in de Bijbelse lijnen over de doop. Het gaat om “Volwassendoop-kinderdoop-herdoop. Een bijbelse verkenning” van dr. C. Graafland. Ik heb het papieren boekje, en het is ook tweedehands te koop, maar omdat het in de boekwinkels is uitverkocht, is het nu ook digitaal te lezen. https://www.hervormdbodegraven.nl/uploads/themas/doop/kinderdoop.pdf

Een andere brochure die ik tegenkwam, is te lezen via https://www.hoeksteenkerk.nl/hoeksteenkerk.nl/brochures_pdf/kinderdoop.pdf Ik zou zeggen, neem en lees!



Floris den Oudsten v.d.m.
predikant Gereformeerde Kerk Enter 
contactgegevens:
Rijssenseweg 11 7468 AA Enter
0547-381384

We willen jullie op Stille Zaterdag meenemen in het lijdensverhaal. Dit zullen we doen door middel van Schriftlezingen afgewisseld met zang en muziek, ondersteund door beelden op de beamer.

We beginnen om 19.00u zodat ook de kinderen er bij kunnen zijn.

Iedereen is van harte welkom ‘op weg naar Pasen’!

Floris den Oudsten v.d.m.
predikant Gereformeerde Kerk Enter 
contactgegevens:
Rijssenseweg 11 7468 AA Enter
0547-381384

T

Regelmatig hoor je erover in het nieuws, over tragisch ongevallen bij het bergbeklimmen. Dit bericht bijvoorbeeld (http://www.parool.nl/buitenland/vrouw-ziet-gezin-in-ravijn-storten~a24377/), over een moeder die voor haar ogen ziet hoe haar man en drie kinderen in de afgrond verdwijnen tijdens een klimtocht op de Mont Dolent, onderdeel van het Mont-Blanc Massief. Na de top te hebben bereikt en de daling te hebben ingezet, zou na ongeveer tweehonderd meter één van hen zijn uitgegleden en de andere drie hebben meegesleurd. De vier waren met touwen aan elkaar verbonden. Dit systeem helpt minder ervaren klimmers, maar kan ook fataal zijn voor de hele groep.

Een touw kan helpen en redden als één iemand uitglijdt, maar kan ook doden, door allen mee te trekken in de val. De val van één iemand, kan worden opgevangen door anderen, maar kan ook het vallen van allen betekenen. Dat laatste wil Jezus koste wat het kost voorkomen bij zijn discipelen, als hij weet dat hij overgeleverd wordt aan de macht van de duisternis, als hij een in vrije valt terecht komt… Zondagavond lezen we verder in Lukas 22, staan we stil bij wat Jezus met het touw doet als hij in een vrije val terecht komt…en wat dat met ons doet…

Floris den Oudsten v.d.m.
predikant Gereformeerde Kerk Enter 
contactgegevens:
Rijssenseweg 11 7468 AA Enter
0547-381384

Hoe ben jij tot geloof in Jezus Christus gekomen?

Wat betekent het dat jij lid bent van de gemeente van Jezus Christus?

Paulus geeft zijn getuigenis. Hoe hij als gelovig/godsdienstig persoon tot geloof in Jezus Christus is gekomen, lid geworden is van de gemeente van Jezus Christus.

Net zoals Petra uitlegde hoe ze tot echt geloof is gekomen, waarom ze nu echt belijdenis wilde doen van haar geloof in Jezus Christus.

Zoals ook anderen die belijdenis deden, openlijk vertelden over hun redenen. Waardoor iedereen die dat hoorde/las God prees.

Je getuigenis geven heeft als doel dat God alle eer toekomt. De God van de wonderlijke genade. Dat we telkens weer onder indruk raken van God die werkt, ook in Enter 2019…

We lezen Galaten 1: 6-24 (NBV)

Paulus beschrijft uitgebreid zijn bekering / roeping, hoe Jezus hem tot zijn volgeling heeft gemaakt. Meer nog, in dienst heeft genomen als apostel.

Paulus verdedigt zich in zijn getuigenis tegen 3 aanvallen van die ‘sommigen die de Galaten in verwarring brengen, die het evangelie van Christus willen verdraaien’ (vs.7)

verdediging 1 : Paulus heeft niet door zelf nadenken en argumenteren geconcludeerd : het Evangelie is de waarheid

Nee, Paulus was een fanatiek vervolger van Gods gemeente, heeft geprobeerd haar uit te roeien… Paulus was een fundamentalist/extremist/geloofsgekkie… Paulus moest van heel ver komen, dat is niet geleidelijk gegaan: geen goede gesprekken, nog eens nadenken… Nee, Paulus’ geloof in Jezus is niet gebaseerd op iets in hemzelf, stond haaks op alles wat in hem was. Zijn radicale bekering van

vervolger van christenen naar verkondiger van Christus  komt door zijn ontmoeting met Jezus zelf op weg naar Damascus

verdediging 2 : Paulus’ evangelieboodschap is niet afgeleid van anderen, niet afgeleid van de christelijke leiders in Jeruzalem

Nee, Paulus heeft niemand om raad gevraagd, is naar zijn bekering niet naar Jeruzalem gegaan naar de eerdere apostelen. Pas 3 jaar later ging Paulus naar Jeruzalem, zelfs toen heeft Paulus geen onderwijs ontvangen van anderen.

Die sommigen kunnen niet zeggen:

“wij zijn ook in Jeruzalem geweest, hebben hetzelfde onderwijs als Paulus ontvangen, hebben dezelfde mensen gesproken, wij weten dat Paulus niet het hele verhaal verteld. Er zijn nog andere dingen die je moet doen om bij God in de gunst te komen.”

Paulus’ boodschap is totaal onafhankelijk van hemzelf of van anderen…

verdediging 3 : het Evangelie dat Paulus van God heeft ontvangen, heeft Paulus gelegd naast de boodschap die de andere apostelen van God ontvangen hadden, en wat blijkt : het verschilt niet met die van de andere apostelen

Want, de algemene conclusie was telkens weer: hij die ons vroeger vervolgde, verkondigt nu het geloof dat hij daarvoor probeerde uit te roeien. En zij verheerlijkten/prezen God in mij.

Uit dit getuigenis blijkt niet alleen het gezag dat Paulus heeft als evangelieverkondiger, maar zijn levensverhaal laat ook Gods genade zien. Genade is de rode draad in Paulus’ leven en in zijn brief aan de Galaten. Het is dragende principe onder elke stap van elke christen.

Zeggen wij dat wel eens? Door Gods genade… Ja, wees voorzichtig met God dit, God dat; maar ook weer niet te voorzichtig door nooit God te linken aan ons leven…

Twee weken geleden : wie was Paulus? Een Apostel, toegevoegd aan de elf die 3 jaar met Jezus waren opgetrokken. Zij waren uniek, hadden de boodschap direct van God om het Evangelie te prediken. Maar voordat Paulus apostel was, had hij verschrikkelijke dingen gedaan… Paulus heeft veel onschuldige mensen vermoord: hij was vervolger van Gods gemeente, heeft geprobeerd haar uit te roeien. Paulus heeft verschrikkelijke dingen gedaan…

Keizer Nero of Hitler hadden trots op hem kunnen zijn… Mensen vragen wel eens : is Hitler in de hemel?! Dat weten we niet. Maar wat denk je van Paulus?! Paulus was vervuld met haat voor die club van Jezus, is over lijken gegaan…dood, verderf, terreur

Toch was Paulus heel een gelovig, godsdienstig, religieus persoon…

Ik leefde de Joodse wetten heel wat strikter na dan anderen van mijn generatie en zette mij vol overgave in voor de tradities van ons voorgeslacht. In een andere vertaling : Ik was een hartstochtelijke ijveraar voor mijn voorvaderlijke overleveringen… Hij was veel serieuzer dan anderen, pietje-precies in geloofszaken. Paulus was geen losgeslagen type, niet die jongste zoon, leven één groot feest, meer die oudste zoon, altijd God gediend… Toch had het hem niet dichter bij God gebracht. Paulus heeft het allemaal gedaan, weet er alles van: wetjes en regeltjes houden, ‘goed leven’. Maar je kan je zelf daardoor niet aanvaardbaar maken voor God door supertoegewijd en nauwgezet morele, ethische en culture regels na te leven, de christelijke traditie en goede gewoontes te eerbiedigen. Een serieuze ‘gelovige’ jongeman die vol haat de christelijke gemeente wilde vernietigen, tot eer van God…hij was er trots op… Maar toen het God behaagde is Paulus door genade geroepen, is Christus in Hem geopenbaard… Meer nog : hij werd zelfs geroepen, als apostel, om God onder de heidenen te verkondigen.

Paulus is hét voorbeeld van Gods genade: redding niet op grond van moreel en godsdienstig gedrag. Door en door zondig, bloed aan handen, maar ook Paulus was niet zondig genoeg, geen hopeloos geval…

Is Christus al in jou geopenbaard?

Evangelie is geen religie, iets voor nette/goede mensen, maar bevrijdend nieuws, voor slechte mensen… Niemand is zo goed dat hij het evangelie van genade niet nodig heeft, niemand is zo slecht dat hij de genade van het evangelie niet kan ontvangen.

Lewis schreef : het Christendom moet wel van God afkomstig zijn, wie zou het anders bedacht kunnen hebben?

Dan zegt Paulus nog iets bijzonders: God was aan het werk in mijn leven, ook al lang voordat ik het door had. Paulus zegt al voor zijn geboorte te zijn uitgekozen door God. Paulus bedoelt: Gods genade is al heel mijn leven lang mij aan het vormen en voorbereiden voor later. Bizar, ook omdat wij de toekomst niet kennen. Maar Gods plan met de wereld, ons mensen, is geen loterij. Zelfs onze haat, zondigen, roddelen, kan God allemaal ten goede doen keren. Nee, we moeten vandaag nog stoppen met zondigen, haten, roddelen… niet leven volgens Gods plan… Maar niemand is een hopeloos geval, ondanks je verleden, omdat voor God alles mogelijk is. Zeker als we toeleven naar Pasen,

als de Paaskaars brandt, we geloven dat Jezus uit de dood is opgestaan. Als een dode weer levend kan worden, kan de grootste zondaar/schijn-heilige veranderen in volgeling van Jezus. Bij God is alles mogelijk, iedereen kan weer toegroeien naar het plan dat God met zijn/haar leven heeft. Omdat we voor de Drie-enige God, allemaal kind van de Vader zijn, iedereen die in de dood en opstanding van Zoon gelooft en door werking van de heilige Geest veranderen zal tot wat God voor ogen heeft. Zo als een stroper de beste boswachter kan worden, zo kon deze vervolger de beste prediker worden…

Van alle weerstand tegen God komt telkens aan het licht dat Gods plan er alleen maar door wordt uitgevoerd en bevorderd… Nee, wat ons nu overkomt is niet altijd volgens Gods plan, dan onderschatten we Gods tegenstander. Maar God kan/zal alles doen meewerken ten goede, ook al zien we daar nu nog niets van. Hoe dichter we bij God leven, hoe meer we dat gaan ontdekken als we naar ons leven kijken. Zoals Jozef pas na 34 jaar kan zeggen dat de pogingen van zijn broers om hem te vermoorden, al die inspanningen uiteindelijk middel zijn geweest om hun leven te redden.

God is dus aan het werk in ons leven, nog voordat we het door hebben, als we er zelf helemaal nog niet voor open staan…

Het Evangelie reikt ons een bril aan waardoor we opnieuw naar ons eigen leven kunnen kijken om te zien hoe God ons voorbereidt en vormt, zelfs door middel van onze fouten en zonden, om werktuig van zijn genade te worden voor de wereld.

Als we dat eindelijk door hebben, dan houdt het niet op, dan worden we geroepen om mee te werken. Ieder voor de unieke taak, waardoor anderen God gaan verheerlijken. Er is een verschil tussen gewoon religieus/gelovig/godsdienstig zijn en christen zijn. Een christen, volgeling van Jezus, kind van God is niet alleen met het verstand gelovig, verstandelijk overtuigd van het bestaan van God. Hij ervaart een persoonlijke relatie met God, onderhoudt die relatie, als met ideale vader/moeder. Christen weet dat deze relatie niet alleen is om zelf opgebouwd te worden, maar weet dat het verantwoordelijkheid meebrengt om aan de anderen te laten zien wie Jezus is.

Laten zien wie Christus is, in wie jij bent, wat jij doet. Als beelddrager van God draag je een beeld over van wie God is, bewust of onbewust. Als jij …roddelt/liefdeloos/oneerlijk, dan koppelen mensen dat aan jouw God. Daarom is zondigen zo erg. Niet, of niet  alleen, omdat het jezelf ongelukkig maakt,

maar omdat het invloed heeft op het beeld van God van mensen om jou heen. Of zij wel of niet God verheerlijken, prijzen…

Vergeet nooit : we worden gedragen door God die liefde is. God heeft ons niet lief omdat hij ons nodig heeft. Hij heeft ons gewoon lief omdat hij ons lief heeft. Die liefde kunnen we nooit kwijtraken, omdat er geen voorwaardes zijn…

De God van genade redt zondaars zoals Paulus… God openbaart zijn zoon aan hoogmoedigen én aan slechten. Religieus en niet religieus… God werkt in ons, ook al voordat hij ons redt, om tot geloof te brengen én om toe te rusten tot het dienen van God. Het werk van deze God is zichtbaar geworden in het leven van Paulus.

God besloot zijn Zoon in Paulus te openbaren… Het drong eindelijk bij Paulus door wie Jezus was. Hij ontmoette de levende Christus zelf. En het drong ook direct bij Paulus door wat God wilde : geroepen om aan anderen te vertellen/laten zien wie Jezus is.

Paulus heeft stilte opgezocht, tijdlang alleen met God, om te groeien in discipelschap. Tijd van studie, overdenken, ontwikkelen van de vertrouwelijke omgang met God. In onze tijd zijn we druk, het moet gelijk iets opleveren. Investeer jij in tijd met God? Moeilijk? Welke muziek luister je? Maak daar God-tijd van… Tijd met God is basis voor het christelijke leven, maar als christen leven we niet in afzondering. Daarom zijn we onderdeel van Gods huisgezin. Paulus laat zien dat geloven zonder kerk niet ideaal is, misschien wel onmogelijk. Hij zocht anderen op om samen het Evangelie te delen, om te voorkomen dat de eenheid in gevaar kwam. Wij moeten diepgeworteld zijn in een geloofsgemeenschap. We moeten oppassen dat we niet overal wat vandaan pikken zonder echt deel uit te maken van een samenhangende gemeenschap die met elkaar aan tafel gaat, zich samen laat voeden… Christelijk leven, geworteld in relatie met God door Christus, in verbondenheid met  en in dienst van andere gelovigen, leidt tot lofprijzing aan God. Gods genade in Paulus’ leven zet Paulus niet op een voetstuk, maar anderen verheerlijken God.

Zou gaaf zijn, dat je als christen/predikant anderen bij God brengt  door genade die in jouw leven zichtbaar is…  Was het maar altijd zo mooi… Als predikant krijg je wel eens reacties: gelukkig vaak heel mooie en ontroerende verhalen te horen, preek die net op juiste moment voor juiste persoon geschreven, gesprek wat later zegenvol uitwerkt, waardevol. Tegelijk heb je ook gesprekken, krijg je opmerkingen, mailtjes zonder verheerlijking van God, geen dankbaarheid. Het deed me de vraag van Paulus herkennen…

“Probeer ik mensen te winnen, zoek ik mensen te behagen of gaat het mij om God?

Als het mij om behagen van mensen zou gaan, zou ik geen dienstknecht van Christus zijn.”

Dit heeft alles te maken met het Evangelie. Met dat ene elastiekje van vorige week : wat anderen over je zeggen…

Waarom zou je goedkeuring van mensen willen hebben? Als je vol vertrouwen en onbevreesd achter Jezus aangaat, dan doe je wat goed is, liefdevol en opbouwend, zonder je druk te maken om wat anderen ervan vinden. Paulus bedoelt: een christen kan en zal niet iemand zijn die mensen probeert te behagen. Het behagen van mensen is zonde, omdat je bang bent voor wat anderen van jou vinden. Het gaat er om dat je God vreest, dat je vol ontzag en verwondering voor God wilt leven. Als je mensen vreest, maak je mensen belangrijker dan ze zijn, heb je ontzag voor ze, snak je naar hun goedkeuring, ben je bang voor hun afkeuring. Jouw verlangen naar hun goedkeuring en instemming grenst aan verheerlijking en verafgoding. Je zit in de wurggreep van menselijke goedkeuring, terwijl alleen God recht op en macht heeft over je hart. Je zult net zo radeloos/wanhopig/verdrietig/boos zijn

als je hun goedkeuring verliest, als wanneer je door God bekritiseerd of veroordeeld zou worden. Als je het alleen maar doet om gunst van anderen mee te winnen, dan doe je het niet met liefde. Het Evangelie bevrijdt ons daarvan, wil ons werkelijk motiveren: doe het voor God. Op Christus vertrouwen, zorgt voor Gods volkomen en volledige gunst en goedkeuring. Als God de gelovige ziet, dan ziet Hij Jezus, Gal.3:25-27, zegt Hij: in jou vind Ik vreugde… En omdat God vreugde vindt in ons,

kunnen wij zo leven dat het God vreugde geeft i.p.v. mensen.

Paulus wil God behagen, niet in eerste plaats mensen. Als je zo leeft, dan zullen mensen ook blij worden, soms mensen van wie je het niet verwacht had. Terwijl mensen die altijd heel aardig deden,

ineens wat minder blij zijn met jou.

Dat is het Evangelie!

Een christen is zeker van Gods liefde en goedkeuring, want God heeft vreugde in ons in Christus. Daarom wil je niets liever dan de Drie-enige God gehoorzamen, de10 geboden als leefregels van dankbaarheid uitleven. Niet voor jezelf, zodat God je zal redden, niet als beloning voor jouw geloof. Maar uit dankbaarheid aan God van wie je gelooft, zeker weet en vast vertrouwt, dat Hij jou al gered heeft. Daarom is Paulus dienaar, mogen wij allemaal minister zijn, dienaar van de Kroon.

Gods goedkeuring geeft ons vrijheid om te leven op een manier die Gods goedkeuring heeft. Dat is het Evangelie: het is goed in Christus én ga zo door om in radicale gehoorzaamheid aan God te leven. We leven niet op Gods manier om zijn kinderen te worden, maar uit dankbaarheid dat we al Gods kinderen zijn.

Getuigen wij wel eens van ons geloof? Straks bij de koffie? In alle kwetsbaarheid delen wat geloof voor ons persoonlijk betekent. Zodat anderen ontdekken wat het geloof allemaal inhoudt. Het niets te maken heeft met religie, regeltjes en wetjes, maar met liefde die ons hart veroverd heeft. Niet om ons zelf in middelpunt te zetten, maar om God te eren : door Gods genade! Merken anderen aan ons dat we kind van de Vader zijn? Dat Jezus onze oudste broer is? Dat er een goede, heilige Geest in ons is die ons leidt? Zien anderen hoe het wonderlijke evangelie van genade ons leven heeft veranderd? Waardoor anderen ook geloven dat hun levens ook kunnen veranderen. Als hopeloos geval Paulus dienaar van God kan worden, dan is niemand meer hopeloos! We zijn misschien geen apostel, maar wel getuige van Christus. Getuigen van Gods genade in ons : glorie aan God!

Floris den Oudsten v.d.m.
predikant Gereformeerde Kerk Enter 
contactgegevens:
Rijssenseweg 11 7468 AA Enter
0547-381384