“In zonde ontvangen en geboren.” Zondag klinken deze woorden uit het doopformulier weer. Maar geloven we dat ook echt, bij zo’n klein babytje, bij de persoon die ons in de spiegel aankijkt? Geloven we dat wij allemaal tot het ergste in staat zijn?
Yehil De-Nur, Holocaust overlevende, deed tijdens het proces tegen Adolf Eichmann een bijzondere ontdekking en stortte, al huilend in. Wat ging er op dat moment door hem heen?
Zondagmorgen lezen we Johannes 2:1-11 en 23-25, over het bruiloftsfeest waar de wijn op is… de feestvreugde verstomt. Totdat er een nieuwe ceremoniemeester opstaat, die de Heer van het feest is, de wijn weer doet vloeien, de feestvreugde terugbrengt. Dans jij dan weer mee?!
We gaan met elkaar kijken wat dit allemaal te betekenen heeft…
Welkom in kerk! Voor de kinderen is er kindernevendienst, voor de allerkleinsten crèche in de kelder van Ons Centrum.
Om de preek niet onnodig lang te maken, heb ik het onderstaande weggelaten uit de preek. Maar het is wel een stukje achtergrond die verhaal beter doet begrijpen:
In traditionele culturen zijn familierelaties en de gemeenschap belangrijker dan het individu. De zin van het leven ligt niet allereerst in individuele prestaties, maar in de betekenis voor de gemeenschap. Bepaalde vormen daarvan zie je nog terug in Enter. Je doet iets wel/niet voor je familie, toch maar geen feestband op je bruiloft vanwege opa en oma. Je doet iets wel/niet voor de gemeenschap, toch je auto maar niet wassen op zondag vanwege de buren.
In traditionele culturen ligt het doel van het huwelijk niet allereerst in het geluk van twee mensen, soms is er zelfs geen keus maar wordt je uitgehuwelijkt, maar in het samenbinden van de gemeenschap en het opvoeden van de volgende generatie. Het is gericht op het grotere geheel van samenleving, het overstijgt het individuele. Bepaalde vormen zie je nog terug in Enter : je blijft bij elkaar voor de kinderen, het eigen belang is ondergeschikt…
Als kerk staan we deels ook nog in die traditionele cultuur : zondag wordt de doop niet thuis, maar in het midden van de gemeenschap bediend. Omdat geloofsopvoeding niet alleen thuis, maar ook in de geloofsgemeenschap gebeurt, met elkaar. Denk aan crèche, kindernevendienst, catechese. Ook in Enter weten we dat als je er thuis misschien alleen voor staat, dan is er een gemeenschap die je omringt en steunt.
In traditionele culturen waren bruiloften en bruiloftsfeesten veel belangrijker dan in onze individualistische cultuur. Elke bruiloft was een openbaar feest voor hele stad omdat het huwelijk de hele gemeenschap aanging, niet alleen het stel dat trouwde. Dat zie je nog terug, bijvoorbeeld in bepaalde streken van het land, ik denk bijvoorbeeld aan Twente waar veel meer mensen delen in de feestvreugde van een bruiloft dan elders in het land.
Tegelijk was / is de bruiloft één van de belangrijkste momenten in het persoonlijke leven van bruid en bruidegom. Toen was het de dag waarop ze volwassen werden en als zodanig mochten deelnemen aan de samenleving. Nu is het zelfstandig keuzes maken, niet alles om lieve vrede wil wel/niet doen, wat opa/oma zouden kunnen denken, maar je (groot)ouders verlaten, loslaten, op eigen benen gaan staan.
Geen wonder dat bruiloftsfeesten toen minstens een week duurde, nu ook vaak nog meer dan één dag in traditionele culturen. Tegen deze achtergrond begrijpen we dat het verhaal in Johannes 2 een dramatisch gebeuren beschrijft.
predikant Gereformeerde Kerk Enter
