Marco Borsato zingt dat afscheid nemen niet bestaat. Afscheid is in elk geval heel moeilijk. Afscheid nemen is loslaten, zeggen ‘ik wil dat je me loslaat’, of juist nog heel even vasthouden. Afscheid nemen doet pijn, onderstreept dat we alleen verder moeten gaan. Daarom zijn veel mensen ook niet goed in afscheid nemen. Helemaal niet als het definitief is, als we weten dat de dood scheiding gaat brengen. Scheiding tussen de persoon die weg zal gaan en zij die achterblijven. Daarom is het goed om daar eens met elkaar over na te denken.
We lezen zondagavond Genesis 48-49:28, over Jakob die afscheid neemt van Jozef en zijn zonen en vervolgens van al zijn zonen. En we zullen ontdekken dat praten over het afscheid ook heel waardevol kan zijn… Waarom pas onze diepste gevoelens delen als de desbetreffende persoon is overleden? Waarom niet bij leven nog eens alles zeggen, wat je wilt zeggen over wat die ander wel/niet heeft betekent voor jou?
En een heel andere vraag, maar hebben wij er voor gezorgd dat onze kinderen goed terecht komen als wij overlijden? Bij de geboorte van een kind denk je er nog niet aan, maar wat als jullie samen tegelijk sterven, door een ongeluk of ziekte? Niet iedereen wordt oud… Heb je dan er voor gezorgd dat anderen weten hoe je wil dat het dan met je kinderen gaat? Of gaan daar dan familieleden, vrienden, vreemden, rechters over beslissen? Hebben wij er al alles aangedaan dat we zeker weten dat menselijker wijs het goed zal gaan met onze kinderen als wij er niet meer zijn?
En zegenen wij onze kinderen, onze kleinkinderen? Wensen we ze succes of schelden we ze uit, mopperen we op ze? Spreken wij positief, liefdevol over onze kinderen en kleinkinderen? Neem je wel eens je kinderen en kleinkinderen apart voor een goed gesprek? Of een vriend of vriendin, je ouders of grootouders en vertel je wat ze voor je betekenen?
Soms denk ik wel eens bij een begrafenis : had de overledene dit maar eerder en vaker gehoord. Waarom wordt dit pas zo expliciet uitgesproken nu de persoon dood is?
Als we niet veel meer met de realiteit van de dood leven, zouden we dan niet veel vaker goed gesprekken hebben in plaats van die vele oppervlakkige gesprekken over het weer, de voetbal of … Ik denk dat over de dood spreken, over sterven en afscheid nemen, niet doods is, maar levend.
Daarom gaan we daar zondagavond met elkaar verder over nadenken. Moeilijk, lastig, kwetsbaar, maar ook heel waardevol. En zo zing je dat lied van Marco Borsato ook heel anders…
Iedereen is van harte welkom in de kerk die om 19.00u begint.
