Heiligen en gelovigen in Christus Jezus die in Enter zijn,
In Efeze 4:1-7 en 11-16 lezen we over Paulus, een gevangene in de Heer. Omdat hij de heidenen in Gods naam mocht vertellen dat ze eerst niet, maar nu wel in al Gods beloften deelden, ze mede-erfgenaam waren geworden, deel van het lichaam, niet door zich aan te passen aan de joden, maar door het geloof in Christus. Geweldig, bevrijdend, rijkdom, wijsheid…alles overtreffend, volheid van God! Hoe kan je vol worden? Door deksel eraf!
Zo roep ik (…) u op tot een wandel die de roeping waarmee u geroepen bent, waardig is,
Paulus roept op om terug te gaan naar de basisinstructies van het leven als christen, tot een wandel die de roeping waarmee u geroepen bent, waardig is. Goed lezen : geen oproep tot waardige levenswandel, maar oproep tot levenswandel die roeping waarmee u geroepen bent, waardig is. Niet braaf regeltjes volgen, saai leven, maar avontuur aangaan, in alles Jezus volgen. Jezus die riep/roept: Volg mij! Wat betekent dat ook al weer, geroepen worden door Jezus, Jezus volgen? Eigen padje verlaten, leef als kind van God, geworteld en gefundeerd in Christus. Vraag je telkens af of je nog in Christus bent, Christus in jou is, samen innig verbonden. Volgen wij Jezus in alles? Op elk moment, bij elke beslissing, met al onze woorden en daden? Zijn wij 100% loyaal aan Koning Jezus?
Kenmerken van zo’n leven zijn nederigheid, zachtmoedigheid, geduld, door elkaar in liefde te verdragen, je te beijveren om eenheid van Geest te bewaren, door band van de vrede. Maar daar hoort ook verzet bij, haat, vijandschap, voor Paulus gevangenschap. Daarbij is eenheid blijkbaar heel belangrijk, van grote betekenis, juist als het tegenkracht/verzet oproept. Logisch, een voetbalteam moet een eenheid zijn om kampioen te worden en het gezellig te houden. Als iedereen doet waar hij/zij goed in is, gaat het veel beter, is er ook minder onenigheid. Hoe sterker de tegenstander, hoe meer het er op aankomt! Daarom…één lichaam en één Geest, zoals u ook geroepen bent tot één hoop van uw roeping, één Heere, één geloof, één doop, één God en Vader van allen, Die boven allen en door allen en in u allen is. Maar aan ieder van ons is de genade gegeven naar de maat van de gave van Christus. Van alles is er maar één…het zou ons christenen helpen als die één/eenheid ons wat mocht kosten… Wij verliezen ons te veel in scheuringen, discussies, muren, waardoor ons de winst vaak ontgaat… Jezus heeft alle vijandschap te niet gedaan, tussenmuren weg/afgebroken…500 jaar Reformatie… Geweldig als we zouden kunnen meemaken dat Paulus hier zegt: focus je op het gezamenlijke. De kerk lijkt te vaak op een kruiwagen met kikkers die er uit springen. Kunnen in kerk veel leren van voetbal, andere sporten, waarbij duidelijke afspraken worden gemaakt om samen, met ieders talenten, beste te worden. Om als het niet goed gaat, niet allemaal voor onszelf te beginnen, maar terug te vallen op de basis. Samen focussen op het doel, met alle heiligen, dan ben je tot veel meer in staat, dan eigen clubje op te richten, ons-soort-mensen, gezelliger, maar niet tot opbouw van wat van God is… Accepteer dat niet iedereen hetzelfde is, jij niet alleen waarheid in pacht hebt, onmogelijk. Je niet alleen, maar alleen samen met anderen volheid van God kan ontvangen, daarvoor geeft God ook iedereen gaven. Niet om trots op te zijn, extra bijzonder te voelen, maar tot opbouw van het lichaam van Christus (11). Pijnlijk dat Paulus net als Jezus onderlinge eenheid tot basis maakt van groeien en verdiepen van relatie. We zijn gaan verbreden i.p.v. verdiepen, bijzaken werden hoofdzaken, steeds meer zaken werden ‘principieel’. Het is zo erg geworden dat ‘christenen’ zo ver uit elkaar zijn gegroeid dat ze ander helemaal niet meer als kind van God herkennen… Ja, er zijn naam-christenen, schijn-heiligen, maar onderscheid zou wel eens anders kunnen uitvallen als we met elkaar in gesprek zouden gaan, door vrome buitenkant/ruwe cultuur bolster heen zouden prikken. Probeer bij ander te ontdekken: waar zit onze eenheid, waar herken ik ander als broer/zus in Christus? Pas als eenheid voor ons net zo belangrijk is als voor Paulus, kunnen we ons serieus christen noemen. Daarbij hebben we ouderlingen om de heiligen toe te rusten tot de opbouw van het lichaam van Christus… totdat wij allen komen tot de eenheid van het geloof en van de kennis van de Zoon van God, tot een volwassen man, tot de maat van de grootte van de volheid van Christus, opdat wij geen jonge kinderen meer zouden zijn, heen en weer geslingerd door de golven en meegesleurd door elke wind van leer, door het bedrog van de mensen om op listige wijze tot dwaling te verleiden,
“Doe niet zo kinderachtig, je bent geen kleuter meer, gedraag je dan ook niet zo.” Hoe vaak zeggen we dat of horen we dat zeggen? Als volwassenen in geloof, ontvanger van volheid van Christus, weet je wat hoofd- en bijzaken zijn. Ben je als het goed is gekomen tot eenheid van het geloof, heb je kennis van Zoon van God, besef je dat je soms dingen moet doen die eigen kennis te boven gaat, omdat God blijkbaar dingen doet die boven ons bidden en denken doet, tegen onze principes in. Omdat je geen klein kind meer bent, is gevaar van bedrog en misleiding ook minder groot. Groeien, verdiepen is daarbij belangrijk, van levensbelang, met focus op kern. Stilstand = achteruitgang, focus houden op hoofdzaken, niet verbreden door bijzaken belangrijk maken. Zonder kennis en eenheid ben je veel makkelijker slachtoffer voor tegenstand, voor duivel. Volgroeid in eenheid van geloof, met kennis van Zoon van God, prik je door bedrog van mensen heen, religieus of niet-regelieus, laat je je niet verleiden door dwaling.
Ik hoor mensen wel eens zeggen: ik weet dat u, Bijbel gelijk heeft, maar…. Wandel je roeping waardig! Volg voorbeeld van Jezus die alles en iedereen kon weerstaan, vanwege zijn ware mens zijn in God.
maar dat wij, door ons in liefde aan de waarheid te houden, in alles toe zouden groeien naar Hem Die het Hoofd is, namelijk Christus. Van Hem uit wordt het hele lichaam samengevoegd en bijeengehouden door elke band die ondersteuning geeft, overeenkomstig de mate waarin ieder deel werkzaam is. Zo verkrijgt het lichaam zijn groei, tot opbouw van zichzelf in de liefde.
Door ons in liefde aan de waarheid te houden, in alles zouden toegroeien naar hoofd Christus. Doel is dat lichaamsdelen een steeds intiemere relatie met hoofd krijgen. Leven met God van liefde en genade kan niet samengaan met liefdeloos en ongenadig waarheid spreken. Volgens 1 Korinte 13 is liefde allesbepalend. Beter liefdevol soms iets over randje, dan liefdeloos binnen de lijntjes. Vers 16 gebruikt een ander beeld, Christus niet meer het hoofd, maar uit Christus wordt lichaam samengevoegd, bijeengehouden, groeit het, tot opbouw, in liefde. Als kerk kunnen we nog veel leren van sportteams, maar nog meer leren van ons eigen lichaam… Er hoeft maar klein dingetje te zijn of lichaam functioneert niet meer optimaal, we missen Christus’ doel… Spannende vragen: waar moeten wij nog groeien als lichaam, wat hebben wij nodig voor opbouw, welke bedrog van mensen, verleiding tot dwaling bedreigt ons, waar liggen voor ons uitdagingen, hoe voorkomen wij ongezonde/dodelijke groeiachterstanden, persoonlijk én als gemeente, hoe ga je om met groeipijn, hoe kunnen we iedereen mee laten groeien om als lichaam optimaal te functioneren?
Laten we elkaar in liefde blijven oproepen tot de wandel die roeping waarmee wij geroepen zijn waardig is…Door liefde gaat het lichaam groeien, het lichaam van Christus, de gemeente, de kerk, gemeenschap der heiligen, het huisgezin van God.
Floris den Oudsten v.d.m.
predikant Gereformeerde Kerk Enter
